فضلیت پیاده بر سواره از دبی تا توکیو
برای بازدید آرت فر دبی و نمایشگاه طراحی داخلی به اتفاق دخترم در اسفندماه سال گذشته عازم دبی شدیم. دخترم دانشجوی سال سوم رشته جامعه‌شناسی دانشگاه الزهرا است. این نخستین سفر خارجی‌اش محسوب می‌شد. سوار شدن بر هواپیمای خط هوایی ستایش شده امارات و امکانات خوب پذیرایی و تفریحی اش برای همه ی خارج سفرکرده ها مثال زدنی است.
فرودگاه یا بهتر به زبان عربی بگویم محل پرواز (مطار) دبی با آن همه هواپیماهای در حال پرواز و فرود و سامانه تحویل بار و متروی زیبا و تازه گشایش یافته‌اش همه برای دخترم تازگی داشت و دیدنی بود. از آرت فر دبی با حضور بیش از سی و سه کشور و قریب چهارصد اثر هنری‌اش از چهار گوشه جهان دیدن کردیم. هر سه شب شام در طول اقامت‌مان را در رستوران‌های معتبر این امیرنشین، پدر و دختری گذراندیم. از مراکز خرید بزرگ دبی، امارات، ابن بطوطه و بازار سنتی‌اش دیدار کردیم. به دیدار نمایشگاه طراحی داخلی رفتیم که قریب هجده کشور حضور داشتند و هر کدام با فرهنگ خودشان و در توافق با سیر زمان آثار جذابی را برای طراحی فضا و منزل عرضه می‌کردند، رفتیم. اما هنگام بازگشت دخترم در پاسخ به پرسش من که پرسیدم چه چیز دبی برایت جالب بود گفت: احترام و اکرام سواره‌ها به پیاده‌ها!
پاسخ کوتاه و دقیق دخترم نشان آنست که او درست آموخته است. آنچه جامعه‌ای را از دیگران متمایز می‌کند نگاه و رفتار مردمان آن جامعه است و نه ابزاری که در خدمت دارند.
سال ها پیش برای شرکت در جشنواره فیلم توکیو به توکیو سفر کردم. با دوستی اینترنتی از پنج سال پیش اش به سبب نگارش وبلاگ اشنا شده بودم. روز چهارم اقامتم برایش ایمیل زدم که من توکیو هستم و رخ بنما تا یکدیگر از نزدیک ببینیم. کوتاه پاسخ داد تا دو روز دیگر به نشانی ام خواهد آمد. روز دیدار فرا رسید و او با دوچرخه به دیدارم در هتل محل اقامتم آمد. او مرا به شلوغ ترین و گران ترین چهارراه جهان برد.شیبویا نام محله و اینک چهار راهی در توکیو ژاپن است. این چهار راه شلوغ ترین چهارراه جهان است در هر بار سبز شدن چراغ در یکی از مسیر هایش، بی اغراق جمعیتی بالغ بر سه هزار نفرپیاده جابجا می شوند.یکی از ایستگاه های مترو توکیو نیز در همین چهارراه قرار دارد. هنگام زرد شدن مسیر سواره و اغاز سبز شده عبور پیاده ،تمامی سواره ها می ایستتند و نظاره گر جنبش انسانی عابران پیاده می شوند.این سواره ها و مدیران شهری شان بخوبی می دانند که پویایی و سرزندگی شهرشان مدیون حضور آدمیانی است که با انرژی برای دیدار و تامین نیاز های شان به این چهار راه ها می ایند.
در تهران اما برای فضل تقدم بخشیدن به خودرو و سواره ، عابر پیاده از چهارراه ولی عصر حذف و به زیرزمین برده می شود.و بدتر اینکه برخی نیز به این رویکرد ماشین مدارانه افتخار می کنند!
ما در ایران آداب و رفتار ترافیکی مناسبی نداریم. بی‌اغراق اغلب جهانگردان که ایران را می‌بینند نقطه ضعف کلیدی ایران فعلی را همین می‌دانند. ما سواره‌ها تا ثانیه‌ها و گاه تا پس از سبز شدن چراغ راهنما هم‌چنان از خط عابر پیاده با شتاب و بدون توجه به رعایت حق تقدم، کرامت و جان انسان‌ها می‌گذریم. گاهِ آنست تا تغییر یرای پیشرفت را با تغییر رفتار مدنی در خودمان جستجو کنیم.
SeyyedMohsenHashemi.com