باغ موزه هنر ايرانی

در متون دینی روایت کرده‌اند که باغ عدن در بین‌النهرین قرار داشت؛ محلی برای آرامش، تنعم و زایش. باغ، محلی‌ست که آدمی را همواره به معنایی فراتر و فزون‌تر از جغرافیایش رهنمون می‌شود و انسان را از عالم واقعیت به جهان خیال ره می‌گشاید و از اینجاست که آینه‌صفت آن جهان را به این دنیا بازتاب می‌دهد.

باغ‌موزه، به محلی گفته می‌شود که در کنار نگهداری و نمایش آثار هنری، فضایی را فراهم کند که موجب آرامش و انبساط خاطر بازدیدکنندگان شود.
باغ‌موزه‌ی هنر ایرانی نیز بر همین تعریف در زمستان 1385 به‌همت سازمان فرهنگی هنری شهرداری تهران طراحی و گشایش یافت. شهروندان در این باغ فزون بر تفرج و تفنن، از بخش‌های مختلف فرهنگی و هنری باغ بهره برده و علاوه بر حظ بصری به معارف و اطلاعات جدیدی نیز دست می‌یابند

فضای عمومی باغ‌موزه محلی‌ست که در شرایط آب و هوایی مناسب، برپایی کارگاه‌های آموزشی حضوری (ورک‌شاپ) در عرصه‌های طراحی، نگارگری، خوشنویسی و مجسمه‌سازی را امکان‌پذیر می‌سازد.
آثار هنری باغ‌موزه را می‌توان به دو دسته‌ی کلی تقسیم کرد؛ دسته‌ی نخست ماکت آثار باستانی، میراث گران‌بهای نیاکان‌مان به اضافه‌ی آثار حجمی (چوب و فلز) برخی هنرمندان معاصر که به شکل دائمی امکان تماشای آنها میسر است. کار بازسازی و مرمت ماکت‌های آثار باستانی به حسین علیزاده و نظارت بر آن به دکتر رضا یحیایی، هنرمند مجسمه‌ساز ایرانی مقیم ایتالیا، سپرده شد که این کار ظرف مدت پنج ماه به انجام رسید. دسته‌ی دیگر آثار هنری قابل عرضه در فضای باغ، نگارخانه و دیواره‌های باغ که در مدت محدودی در معرض مشاهده‌ی شهروندان قرار می‌گیرد.