سازمان سینمایی؛ تغییر محتوا یا فرم؟
ناظران مدیریت فرهنگی و شاغلان اصناف سینمای ایران بر این باورند که هرگونه تغییر در ساختار سازمانی دولت باید در جهت کوچک‌سازی دولت و پرهیز از تصدی‌گری و با بازنگری در فرآیندهای (پوسیده پیشین) تولید، توزیع و نمایش و مهمتر از آن درک و باور مدیران دولتی به هنرمندان به مثابه آدمیانی بالغ و مسئول و با تبیین نقش نمایندگان اصناف سینمایی در مراکز تصمیم‌گیری همراه باشد.
گرچه انگیزه اولیه تغییر ساختار و تشکیل سازمان امور سینمایی و سمعی و بصری مصوبه قانونی محدودیت وجود بیش از پنج معاونت در وزارتخانه‌هاست، اما بر اساس قاعده حمل بر حسن نیت و همانگونه که هیئت مدیره اصناف سینمایی به منظور تعامل با تشکیلات موثر دولتی، درنشست مورخ چهارم شهریور سال 1388 در دانشگاه پیام نور در برنامه‌ای مدون رویکردهای علمی و شایسته برای پیشبرد سینمای ایران را به نامزد وقت وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی تقدیم کرد تا حسن نیت‌اش در تعامل با ساختار دولت را به منصه ظهور رسانده باشد، اما با گذشت بیش از بیست و دو ماه از آن ملاقات با حسن نیت یکطرفه اینگونه بنظر می‌رسد که این هیاهوهای مقامات و رسانه‌های دولتی برای اهمیت بخشیدن به این تغییر ساختار معاونت سینمایی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی به سازمان سینمایی بیش از آنکه تغییر در فرایند‌های مورد نیاز و نظر سینماگران باشد رفع گرفتاری‌های تشکیلات دولتی و شاید هیاهو برای هیچ است.
اینک شایسته است طراحان این تغییر و مسئولان وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی برای روشن شدن اذهان سینماگران و مراقبان مدیریت فرهنگی به پرسش‌های زیر پاسخ‌های روشنی ارایه کنند:
یک: در مبانی تئوریک سازمان در شرف تاسیس، اشتغال به امور سینمایی حق شاغلان است و یا چون گذشته در باور مدیرانش امتیازی است که دولت می‌دهد و هر وقت بخواهد یکطرفه باز پس می‌ستاند؟
دو: فرآیندهای تولید و توزیع در سینما چگونه در ساختار جدید تعریف می‌شوند؟ آیا همچون گذشته برای تولید آثار سینمایی نیازمند مجوز برای هر پرو‍‍ژه است و یا مدنی‌گونه پس از ارزیابی و تعیین صلاحیت هر فرد این صلاحیت دایمی است و براساس نظامی مشخص و روشمند ارزیابی مستمر می‌شود؟
سه: سازمان سینمایی در شرف تاسیس، نسبتش با مجموعه نهادهای موجود شامل بنیاد بازی‌های رایانه‌ای، انجمن سینمای جوان، مرکز گسترش سینمای مستند و تجربی، بنیاد سینمایی فارابی چگونه است؟ آیا سازمان‌های موجود ادغام، منحل و یا باز طراحی خواهند شد؟ و یا هم چنان بدون کارایی مناسب و مطلوب به حیات پرهزینه و کم بهره خود ادامه می‌دهند؟
چهار: چگونگی و مرجع صدور موسسات سینمایی کجاست؟ منابع مشروعیت این مراجع کماکان بخشنامه‌های سلیقه‌ای و مصوبات وزارتی (سازمان تازه تاسیس) است و یا بهره‌مند از مصوبات قانونی مجلس شورای اسلامی با نگرش صنفی؟
پنج: نقش نمایندگان اصناف سینمایی در حوزه‌های تصمیم‌گیری به ویژه شورای صدور پروانه نمایش و توزیع تسهیلات و امکانات عمومی کجاست؟
شش: اجرای مصوبه بیمه بیکاری سینماگران (که بیش از 2400 روز معوق مانده) با تامین سرمایه اولیه آن توسط دولت چه زمانی و با چه سازوکاری اجرا می‌شود؟
هفت: طراحی و تدوین قانون حمایت مادی و معنوی از آثار سینمایی با چه سازوکاری انجام و چه زمانی برای تصویب به مجلس شورای اسلامی ارایه می‌شود؟
هشت: طراحی نظام حمایتی و تشویقی از فعالیت‌های تولیدی - توزیعی سینمایی (پرداخت یارانه توزیعی- معافیت مالیاتی شاغلان و ...) در ساختار جدید چگونه تعریف و چه زمانی اجرایی می‌شود؟
نه: نحوه توزیع تسهیلات و امکانات عمومی در سازمان جدید چگونه است؟ آیا هم چون گذشته پشت درهای بسته بنیاد سینمایی فارابی و مرکز گسترش سینمای مستند و تجربی و بدون حضور نمایندگان اصناف شاغل در سینما، بیت‌المال و تسهیلات به همسویان ارایه می‌شود؟
ده: در این ساختار جدید استقرار نظام صنفی در اداره سینما چگونه دیده شده است؟
SeyyedMohsenHashemi.com